Dom w stylu azjatyckim – przykładowy projekt

przez DakidBroker · Opublikowano 26 października 2025 · Zaktualizowano 27 października 2025

Dom w stylu azjatyckim — czym różni się od domu europejskiego?

Dom w stylu azjatyckim (szczególnie w rozumieniu japońsko-azjatyckiej estetyki wnętrz) nie jest tylko dekoracją egzotyczną. To kompletnie inny sposób myślenia o przestrzeni, ruchu, świetle i relacji z naturą. W Europie dom zazwyczaj „stoi” – jest bryłą, w której dzieje się życie rodzinne. W domu azjatyckim dom „oddycha” razem z ogrodem, a wnętrze nie jest zamkniętym pudełkiem, tylko płynną sekwencją stref, które można otwierać, zmieniać, przearanżowywać. W tym artykule przejdziemy przez najważniejsze elementy takiego podejścia: naturalne materiały, niskie meble z litego drewna, łóżka osadzone nisko przy podłodze, przesuwne drzwi zamiast klasycznych skrzydeł, oraz taras z wyjściem na ogród – często aranżowany w duchu japońskim. Skupimy się też na tym, czym to różni się od typowego domu europejskiego.

1. Dom w stylu azjatyckim – Filozofia przestrzeni: lekkość, płynność, natura

Tradycyjne domy japońskie (i szerzej: azjatyckie projekty inspirowane Japonią) są budowane wokół idei harmonii z otoczeniem. W praktyce oznacza to, że granica między wnętrzem a ogrodem jest bardzo cienka. Zamiast ciężkich murów i małych okien stosuje się duże przesuwne panele – shōji (papierowe) lub fusuma (drewniane, kryte materiałem lub papierem) – które pozwalają otwierać całe ściany i łączyć pokój dzienny bezpośrednio z ogrodem, tarasem czy werandą. W rezultacie salon może się stać ogrodem, a ogród – częścią salonu. Taki rodzaj przepływu przestrzeni jest jednym z filarów klasycznego domu japońskiego.

W typowym europejskim (czyli zachodnim) budownictwie jednorodzinnym mamy zwykle stałe, wyraźnie wydzielone pomieszczenia, drzwi na zawiasach, korytarze i pokoje o ustalonych funkcjach: „tu się śpi”, „tu się je”, „tu się pracuje”. Europejski dom stawia raczej na prywatność, akustyczną izolację i trwałe ściany wewnętrzne. W domu azjatyckim funkcja bywa płynna: ten sam pokój rano może być miejscem ćwiczeń, po południu jadalnią, a wieczorem pokojem gościnnym. Dzieje się to właśnie dzięki przesuwnym przegrodom i temu, że umeblowanie nie jest ciężkie ani wbudowane na stałe.

2. Meble z litego drewna: bliskość materiału, nie stylizacja

Meble w stylu azjatyckim są zazwyczaj wykonane z litego drewna – dębu, jesionu, orzecha, cedru, sosny, bambusa – a ich forma jest maksymalnie uproszczona. Tu nie chodzi o dekoracyjność frezów, okucia czy błyszczące lakiery. Chodzi o dotyk materiału. Japońska i szerzej wschodnioazjatycka estetyka kładzie nacisk na naturalność, szczerość i rzemiosło: drewno powinno wyglądać jak drewno, mieć swoją fakturę, swój ciężar, swoją historię. To zbiega się z filozofią wabi-sabi, która akceptuje naturalne starzenie się powierzchni i drobne niedoskonałości jako coś pięknego i prawdziwego.

Materiałem, który można spotkać w domach azjatyckich jest również palisander – wykonuje się z niego bardzo często meble.Tak jak to zostało opisane powyżej dom w stylu azjatyckim zawiera w sobie materiały naturalne takie jak kamień i drewno – unika się w nim sztucznych tworzyw (za wyjątkiem wyposażenia takiego jak klimatyzacja czy sprzęt RTV-AGD).

Wnętrze takie nie jest przeładowane. Lepiej mieć jeden stół z litego drewna o wyraźnym usłojeniu i perfekcyjnym łączeniu blatów niż pięć tanich mebli z płyty. Lepiej jeden nisko osadzony kredens z litego dębu niż cała ściana zabudowy z MDF udającego drewno. Ten nacisk na jakość i autentyczność materiału różni się od wielu współczesnych wnętrz europejskich, gdzie bardzo często stosuje się okleiny imitujące drewno, gotowe moduły kuchenne i meble z sieciówek. We wnętrzu azjatyckim mebel jest bardziej trwałym elementem tożsamości domu niż chwilowym „zestawem”.

3. Niżej znaczy spokojniej: łóżka, stoły i strefa relaksu przy podłodze

Kolejna charakterystyczna różnica to wysokość użytkowania. W klasycznym japońskim domu sypia się bardzo nisko, wręcz na poziomie podłogi – tradycyjnie na futonie rozkładanym na matach tatami. Tatami to maty z prasowanej słomy ryżowej lub trawy, obite tkanym włóknem, dające sprężystą, ciepłą w dotyku powierzchnię.

W wersji współczesnej, również w nurtach takich jak Japandi (połączenie minimalizmu japońskiego i funkcjonalności skandynawskiej), używa się łóżek platformowych osadzonych bardzo nisko – kilkanaście centymetrów nad podłogą, bez wysokiej ramy i bez masywnego zagłówka. Takie łóżko „przykleja” wizualnie sypialnię do ziemi i sprawia, że przestrzeń wydaje się spokojniejsza, bardziej pozioma, stabilna. Ten niski profil ogranicza wizualny chaos i podkreśla poczucie otwartości oraz przepływu energii w pomieszczeniu.

To samo dotyczy stref dziennych. Zamiast wysokiego stołu i krzeseł jadalnianych, pojawiają się niskie stoliki (chabudai), poduchy do siedzenia na podłodze (zabuton), ewentualnie ławy o bardzo niskiej konstrukcji. Taki układ obniża środek ciężkości całego wnętrza – człowiek dosłownie „siada bliżej ziemi”, co buduje wrażenie intymności i spokoju. W domach europejskich normą są łóżka o standardowej wysokości materaca 40–60 cm plus zagłówek, a strefa dzienna to sofa + stół kawowy + standardowe krzesła jadalniane przy blacie około 75 cm. W stylu azjatyckim ciało funkcjonuje bliżej podłogi, a meble nie dominują wzrokowo przestrzeni.

4. Przesuwne drzwi zamiast skrzydłowych

W europejskich domach królują drzwi skrzydłowe zawiasowe, pełne lub przeszklone, często ciężkie. W domu azjatyckim standardem są drzwi przesuwne – panele, które suną po prowadnicach, zwykle wykonane z drewna i papieru ryżowego (shōji), albo lite, kryte tkaniną/fornirem (fusuma).

To ma kilka konsekwencji:

Elastyczność funkcji. Przesuwną przegrodę można otworzyć na całą szerokość i nagle mamy duży salon. Można ją zamknąć i zyskujemy prywatną sypialnię dla gościa.
Światło. Panele z papierem przepuszczają rozproszone światło dzienne, przez co wnętrze ma łagodną, miękką luminancję bez ostrych kontrastów. W Europie zwykle świeci pojedyncze okno, a reszta pokoju jest odcięta drzwiami i ścianą.
Wentylacja. Część paneli można uchylić lub przesunąć tak, by poprawić cyrkulację powietrza i chłodzenie naturalnym przeciągiem; tradycyjna architektura japońska jest mocno ukierunkowana na wentylację krzyżową i kontrolę klimatu bez klimatyzacji.

Warto zauważyć, że przesuwne drzwi wcale nie są wyłącznie „tradycyjne”. Współczesne interpretacje stylu japońskiego (i stylu Japandi, popularnego także w Europie) chętnie wykorzystują przesuwne przeszklenia, duże panele drewniane czy modułowe ściany, żeby stworzyć elastyczne open space, ale z możliwością prywatności, gdy trzeba pracować zdalnie albo przyjąć gości.

5. Taras jako przedłużenie salonu i ogród japoński jako scenografia życia

Być może najpiękniejszym elementem domu w stylu azjatyckim jest relacja między wnętrzem a ogrodem. Tradycyjny dom japoński bardzo często otwiera się na ogród poprzez engawa – w uproszczeniu jest to drewniany pomost / korytarz-taras biegnący wzdłuż elewacji, pół-zewnętrzna strefa przejściowa między domem a naturą. Taras jest też ważną częścią spędzania życia wraz z rodziną i znajomymi (zwłaszcza wśród Koreańczyków) stąd często montowane są w nim całoroczne meble ogrodowe. Sam taras projektuje się tak, aby siedząc nisko na macie lub na poduszce, można było patrzeć na zieleń, wodę, kamienie, mech, bonsai, latarnie kamienne.

Jeśli interesuje Cię ogród japoński – zobacz koniecznie nasz inny poradnik – Ogród japoński w domu Ogród japoński nie jest „ogródkiem dekoracyjnym” w sensie europejskim (trawnik + tujki + altanka). Jest kadrowanym pejzażem: kompozycją kamieni, wody, iglaków formowanych w naturalne kępy, mchu, czasem minimalistycznych kwiatów i starannie przyciętych drzewek. Jest to bardziej krajobraz kontemplacyjny niż miejsce do grilla. Tradycyjnie takie ogrody były projektowane tak, żeby można było je podziwiać z wnętrza domu jak obraz, często przez szerokie przesuwne otwarcia.

W podejściu europejskim taras to zwykle „strefa mebli ogrodowych”, miejsce użytkowe: stół, krzesła, grill gazowy. W podejściu azjatyckim taras jest bardziej pomostem mentalnym – służy do wyciszenia, herbaty, porannej medytacji, oglądania deszczu. Wnętrze i ogród stanowią jedną scenę. To bardzo mocno zmienia energię domu. Zamiast „wychodzę na ogród”, mamy raczej „mój salon naturalnie płynie w ogród”. Ta ciągłość przestrzeni to kluczowy element projektów inspirowanych Japonią i jedna z cech, która fascynuje architektów na całym świecie.

6. Minimalizm świadomy, nie pusty

Dom w stylu azjatyckim (i bliskie mu stylistycznie nurty jak Japandi) kojarzy się z minimalizmem. Ale to nie jest chłodna pustka. To minimalizm funkcjonalny i emocjonalny.

Funkcjonalny, bo każdy przedmiot ma sens: stół do herbaty jest nisko, bo to sprzyja bliskości rozmowy. Łóżko jest nisko, żeby sypialnia wydawała się większa i bardziej osłonięta. Przesuwne drzwi istnieją po to, by móc szybko przeorganizować dom.
Emocjonalny, bo usuwa się przedmioty zbędne, żeby wpuścić spokój. Paleta barw to dużo ciepłej bieli, złamanych beżów, szarości kamienia, naturalnego drewna i zieleni roślin. Azjatyckie wnętrza często stosują biel jako tło do podkreślenia otwartości i światła, podczas gdy europejskie potrafią używać bieli do uwypuklenia architektonicznych detali, sztukaterii czy formy mebla.

To ważne rozróżnienie: ten styl nie jest „pusty”, on jest „spokojny”. Różnica jest subtelna, ale kluczowa marketingowo, kiedy sprzedajemy taki projekt klientowi.

7. Podsumowanie: dlaczego dom w stylu azjatyckim jest popularny wśród klientów?

Bliskość natury. Dom otwiera się na ogród japoński, a taras staje się częścią życia codziennego, nie tylko dodatkiem sezonowym. Ogród jest kadrowanym pejzażem, który można kontemplować z wnętrza.
Elastyczna przestrzeń. Przesuwne drzwi pozwalają zmieniać układ funkcjonalny w kilka sekund: salon → sypialnia gościnna → przestrzeń do pracy. W domu europejskim funkcja jest zwykle stała i przypisana do pokoju na stałe.
Meble z litego drewna. Zamiast wielu tanich elementów mamy kilka solidnych, rzemieślniczych, często niskich mebli. To daje efekt jakości, a nie efekt katalogu masowego.
Niskie łóżka i strefy siedzenia przy podłodze. Dzięki nim wnętrze wydaje się spokojniejsze, bardziej poziome, bardziej „uziemione”. To zupełnie inne doświadczenie ciała niż w typowym europejskim domu.
Światło i spokój. Zamiast ciężkich, zamkniętych pokoi – półprzezroczyste panele, rozproszone światło, brak wizualnego bałaganu, neutralne kolory, świadomie dobrane faktury.

Można powiedzieć tak: dom europejski jest często zaprojektowany „do środka”, żeby jak najlepiej zorganizować życie rodzinne w ramach ścian. Dom w stylu azjatyckim jest zaprojektowany „pomiędzy” – pomiędzy człowiekiem a ogrodem, pomiędzy dniem a nocą, pomiędzy trybem pracy a trybem relaksu. To architektura, która nie tyle stawia granice, ile je rozmywa. I właśnie dlatego tak wielu inwestorów w Europie zaczyna prosić o elementy tego stylu w nowych projektach: niskie łóżko platformowe w sypialni, przesuwne drzwi zamiast klasycznego skrzydła, drewniany taras wychodzący wprost na mały ogród zen. To nie jest moda. To potrzeba, żeby dom nas wyciszał.